Nadat ik Steven zijn verslag las vroeg ik mij toch weer ineens af, waarom? Waarom kan hij nu ineens op 1 week al zijn zwarte beesten afwerken terwijl dat weken of maanden ervoor niet lukte? Is hij plots veel sterker geworden? Heeft hij nieuwe revolutionaire technieken bijgeleerd? Heeft hij nieuwe schoenen, een ander merk van magnesium, minder onverzadigde vetzuren gegeten of gewoon zijn baard laten staan? Het antwoord is meestal neen maar toch is er ergens een fundamenteel verschil.
Door de jaren heen ben ik ervan overtuigd geraakt dat 50% van de kans op slagen in uw hoofd zit, het WILLEN doen van een route (zowel boulder als lengte). Eénmaal je in gedachte hebt opgemaakt en besloten om de route te klimmen zal je dat ook doen. Ok de techniek, kracht en fysieke mogelijkheden moeten er ook zijn maar die kan je op sommige momenten uit dieptes putten waarvan je het bestaan niet kende. Waar komen die reserves vandaan, waarom kan je die niet gewoon in elke klimsessie gebruiken? Dat is inderdaad iets wat volgens mij vanuit je mentale ingesteldheid komt. Ik heb al vaker gelijkaardige dingen besproken of gelezen, ik weet dat Unclesomebody ook vaak probeert een verklaring te vinden voor zijn extreem goede of slechte prestaties maar zover ik weet heeft er nog niemand de geheime formule ontdekt (hoewel Adam Ondra er precies wel dichtbij zit).
Simpel zul je denken, voor elke boulder zet ik mij neer en zeg ik tegen mezelf "ik KAN het, ik WIL het, ik ZAL het doen" en voila weer een kruisje in de topo. Neen, dat is nu net het frustrerende maar tegelijk ook het verslavende aan de hele zaak. Het lijkt zo dat het minste greintje van twijfel, angst, gulzigheid of andere minder gebruikelijke negatieve gevoelens heel de boel komen verstoren en voor je het weet sta je weer op de grond denkende aan wat er fout liep.
Als iemand de oplossing heeft gelieve deze in uw gazon te kerven en de coordinaten van google earth naar de redactie te sturen.
Is het dus toch de God der platte vissen die uw vingers van een greep blaast, is het Yoda die in uw oor fluistert "reach for the sidepull Luke" of is het de geest van Wolfgang Gullich die ergens met de hoofdschakelaar van de zwaartekracht zit te spelen?
Zolang we het geheim niet vinden klim ik verder onder het motto:
Be good.
If you can't be good, be strong.
If you can't be strong, be light.
If you can't be light, take up darts!
Tom V
3 opmerkingen:
In navolging van Tom zijn gedachtengang nog het volgende.
I do not like darts that is why i climbed my projects :-)
Maar voor mij persoonlijk heb ik ondervonden dat het klimmen in groep ook een zekere mentale onzekerheid met zich meebrengt.
Ik weet het we geven het niet graag toe, en we klimmen inderdaad onder vrienden, maar voor mij persoonlijk, (en ik zie hetzelfde verschijnsel vaak ook bij anderen) is er toch steeds een vorm van faalangst, ongewilde concurrentie die in het onderbewustzijn sluimert. Je ziet drie man door een route wandelen en jijzelf loopt vast op een bepaalde pas.
Ook al kan dit een positief effect hebben ook, een boulder wordt immers ook steeds toegankelijker als je er iemand ziet doorgaan, je hebt dan een gevoel van "het is mogelijk".
Het feit dat ik mijn projecten kon afwerken heeft volgens mij volledig te maken met het feit dat ik geen last had van deze ongewilde "groepsdruk", en vooral zoals Tom ook stelt het feit dat ik uitgemaakt had dat ik die boulders kon en ging en vooral moest doen voor mezelf. Een ingesteldheid die soms wel eens achterwege wil blijven. Want je kan wel met die ingesteldheid voor een blok gaan zitten, maar zolang je het niet echt gelooft dat het kan, zal het meestal ook niet lukken...
Ik geloof dus niet in de Joda van het klimmen. Zolang ik niet hou van darts klim ik verder onder het motto van Chris Sharma :
hug a tree and love the rock
Ooit 10de geëindigd in de sterkste competie in Belgie, dus darten kan ik ook wel een beetje, ...dat terzijde.
Vergeet het maar als je denkt dat het mentale voor 50% meespeelt, dat zal een serieus pak meer zijn.
Ik ben er heilig van overtuigd dat "werken" in een boulder veel minder met fysische aspecten te maken heeft en des te meer met mentale.
Ga af en toe eens alleen het bos in, als je het engagé gedeelte uit je systeem kan krijgen word het een zeer leerrijke (bevrijdende) ervaring.
Good Karma is the only thing a climber needs !
Heb ik deze zomer gemerkt in Fontainebleau met de nodige resultaten als gevolg. Ik was op vakantie, niet op klim-en-push-mijzelf-om-die-ene-route-te-pakken-drie-daagse.
Een reactie posten