In den tijd van het “ kokos matje” kwamen de bleausards samen om het project uit te werken en elkaar te spotten en dusdanig het vertrouwen te schenken, Zodat dat de klimmer zich ten volle kon concentreren op het ontwikkelen van nieuwe technieken. Ook wanneer de bewegingen extremer werden en dit zonder een goede spotter tot duidelijke blessures zou leiden.
Wat is dan de origine van het crashpad ? de crashpad is eigenlijk ontstaan doordat er bepaalde klimmers er niet in slaagden om in het sociale aspect ( dagelijks leven ) een klimpartner zodoende te motiveren dat hij actief wou of kon meeboulderen in zijn project.of omdat hij gewoon door omstandigheden ( tijd van de dag) geen partner vond Dus in plaats van een goede spotter heeft hij voor een andere alternatief gekozen; de crashpad
Elke uitvinding komt maar tot stand wanneer de noodzaak een behoefte word.
Dit was dus zeker geen slechte zaak. Het waren dan ook echte bleausards die dan aan de basis lagen van dit concept. En dit ook nog steeds gebruiken als aanvulling voor het bedekken van boomwortels , uitstekende stenen maar altijd in samenwerking met een betrouwbare spot.
Wat is nu het nadeel van het gebruik van de pads?
Eerst en vooral gaat natuurlijk “the art of a good spot “ volledig naar de filistijnen want niemand die daar nog zijn energie in wil steken, want dat helpt zijn klimprestaties toch niet? Of wel?
Ten tweede krijgt de klimmer en bijstaander dan het “valse “ gevoel van veiligheid want er ligt dan toch een mat onder. Hoeveel mensen zijn er zo al tussen 2 of 3 zelfs 4 van die veilige pads slecht neergekomen met de pijnlijke gevolgen als beloning?
Ten laatste en in mijn ogen het grootste nadeel is dat het o zo belangrijke powerspotten volledig uit den boze lijkt te geraken. Want hoe kan je nu die crux optimaliseren als je telkens van vooraf aanbegint omdat je ego denkt dat het verkeerd is dat iemand je even helpt om die ideale positie te zoeken en verbeteren.
Techniek kan enkel verbeterd worden indien je lichaam zich in een niet vermoeide staat verkeerd .of gesteund word.
Die fractie van een seconde die je extra krijgt kan het tij doen keren om het van een op eerste zicht onmogelijk pas een haalbare kaart te maken. Je moet er tenslotte eerst in gedachten van overtuigd zijn dat je lichaam die beweging kan uitvoeren, voor je het ook kan doen.
Om dan nog niet te spreken van het voordeel aan Beta dat degene die de powerspot uitvoert hierbij verkrijgt . Kijk, luister en leer van de klimmer die je ondersteunt. Wat verteld zijn grimas ( verkramping van het gezicht is verkramping in de spieren ), zijn ademhaling ( ontspannen om te kunnen inspannen) wat je de klimpartner als feedback geef kan je ook voor jezelf toepassen. Probeer telkens de kracht die je gebruikt te minderen totdat het lijkt of de klimmer uit je handen wil vluchten en de handen eigenlijk alleen nog een stuurmiddel zijn die signalen geven hoe zijn lichaam zich moet bewegen.
the key question.
Wanneer zijn we klaar om die powerspot / kritiek / te krijgen of te geven?
“The Drillmeister”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten