Tripreport 28/29-06

Veel te moe na een week de vroege ploeg, misschien was ik wel beter eens een weekendje thuisgebleven.......duhhhh. Niet dus, vrijdagnamiddag zijn Bram en ik weeral weg, en op tijd weg, zo kunnen we vrijdagavond snel nog een bouldertje meepakken. Half 9 staan we op de parking Isatis, nog ruim 2 uur tijd om ons te amuseren. Vorige week had ik La Piste aux Etoiles laten liggen, perfect om deze nog gaan af te werken. De boulder ligt wat geisoleerd, maar is zeker de moeite om een omweg te maken, zelfs de boulders ernaast die dienst doen als opwarming zijn zeer mooi. Nadat we het uitwerken ervan nog wat verfijnd hebben (met 2 zie je altijd wat meer) toppen we hem alletwee binnen het half uur, hier mag voor mij ook een sterretje naast. Aan de andere kant van de weg de heuvel op kom je aan l'Insoutenable uit, er zou nog een 7a muur in de buurt moeten liggen die geen van ons twee reeds gezien heeft, laten we maar eens gaan kijken. Ons orientatiegevoel heeft goed gewerkt daar we er recht op uitkomen. Prachtig muurtje, prachtige lijn, er zijn zo van die boulders die vragen om geklommen te worden. In de topo van Bart staat er geen info bij, maar een zitstart lijkt evident. We toppen hem alletwee zowat in de eerste poging, als dit 7a is dan toch wel een van de goedkopere uit Isatis, aan de herhalers om te bevestigen. Na wat zoekwerk hier op Bleau.Info blijkt dit Coup de Foudre te zijn, 6c met zitstart, ik kan er mij volledig in vinden. Het begint al wat te schemeren als we doorgaan, we gaan de heuvel op om via de boulders terug naar de parking te gaan. Als we langs Stanley's Route passeren krijgt Bram zin om de vingers nog een extra opwarmingronde te geven, helaas zonder succes, de invallende avond verplicht hem zijn pogingen te staken. Eenmaal terug op de parking ontmoeten we er Stanley (met zijn zoon Gregory), we zullen de rest van het weekend samen klimmen.
Zaterdag, Jonas zal het waarschijnlijk niet graag horen maar we gaan terug naar Petit Bois waar we het weekend voordien met regen zijn doorgegaan. Eerst naar Le Poids de Soupirs, wat opwarmen in de boulders ernaast en dan wat springen. Waardering tussen 7b en 7c, maar in mijn eerste sprong zit ik al aan de rand, het zal misschien toch eerder 7b dan 7c zijn. Bram heeft er meer moeite mee, en Stanley blijkt al helemaal geen dynogevoel te hebben. Na een 5tal pogingen top ik hem, ik zou toch eerder voor de 7b gaan. Een paar pogingen later houd Bram het ook voor bekeken, geen progressie, geen dynobenen zegt hij zelf. We keren een stukje terug naar La Baleine, veruit de mooiste boulder van Petit Bois en met een zeer gemakkelijke start ook een zeer populaire. Voor mezelf kan ik er kort over zijn, ik top hem in mijn eerste poging en het voelt aan als een opwarming, da's dus echt een boulder die mij ligt. Bram en Stanley denken er anders over, niets gemakkelijk aan vinden zij, konstant zoeken naar de goeie balans hangend aan de sloperrand, maar een paar pogingen later mag Bram deze ook invullen, hij staat boven. Voor Stanley blijft het een probleem, hij voelt zich slap omwille van teveel getraind en staakt na verloop van tijd het gevecht, op naar de volgende. Waar je ook niet omheen kunt wanneer je in Petit Bois passeert is natuurlijk Big Jim, eentje uit het zwarte circuit om u tegen te zeggen. Niet zo heel moeilijk, maar die laatste pas op 4 a 5 meter hoogte zal menigen niet onberoert laten. Je moet er gewoon eens uitkomen om het gevoeld te hebben (wat we dan ook alledrie doen) en het is even op adem komen en het moreel terug bij elkaar zoeken om er weer in te gaan. Hadden de gaatjes iets kleiner geweest was het een 7a met referentie geweest, maar nadat we hem alledrie getopt hebben zijn we het eens dat het een mooie 6c is. Op hetzelfde blok net achter het hoekje ligt l'Ouef, geopend als 7b+ met een waardering nu rond 7a+7b. Het is een beetje een onwennig gevoel om in de boulder te geraken, letterlijk en figuurlijk, je hebt gewoon wat tijd nodig om de grepen te leren voelen. Maar dan ineens gaat het zeer snel, vertrouwen op de voeten, doorstappen, een mooie omhelzing van het ei en we toppen hem alledrie kort na elkaar, zeer mooi. Zo hebben we de boulders gehad die we in gedachten hadden, en we besluiten te verhuizen naar Rocher Greau, op nog geen 10 minuutjes van Petit Bois. Eerste laat ik eens zien aan de anderen welke boulders er liggen daar het voor Bram en stanley de eerste keer is dat ze er zijn en we blijven hangen bij Oliver Twist, de enige boulder die ik er al deed een paar jaar terug. Een beetje zoekwerk in het begin van de boulder en toppen ze hem alletwee na een paar pogingen. Dan naar Jeu t'es Fou, het ziet er gewoon meer expo en engagé uit dan het eigenlijk is, eens op de kant daarboven valt het best mee, ook deze toppen we binnen een paar pogingen. Een van de laagste boulders in Rocher Greau is Faut Fuyant, met een sloperkant die toch wel iets betere condities nodig heeft, we moeten er zeker eens voor terugkomen. Intussen merkt Bram op dat de zitstart van Jeu t'es Fou 7c is, van 7a staande start naar 7c zitstart, altijd verdacht, maar we gaan toch nog eens kijken. Een beetje onduidelijk of de start onder het dak zit of op de kant zelf, dat mag misschien nog vermeld worden, niet dat het voor ons van zoveel belang was want we geraken door geen van beide, de ene te zwaar, de ander (ook) veel te pijnlijk (vingerklem van mijn kl***n. Tijd voor een laatste, Les Conquistadores, 7a+ links uit, 7b+ direct. Ik ben al blij dat ik na (te)veel pogingen links mag uitklimmen, Stanley en Bram laten hem liggen wegens geen jus meer in de armen (Stanley) en vingers (Bram). En nu wegwezen hier want we worden zowat opgegeten door de muggen.
Zondag, ti's al heel lang geleden dat we nog naar Franchard Pascal Meyer geweest zijn, het word onze bestemmng voor vandaag. Bram en ik doen een verkenningsrondje en Stanley blijft direct hangen bij Ouragan du Désert, een 7b traverse die toch net iets te lang is voor ons. We warmen ons een beetje op en posteren ons aan de muur achteraan het gebied, twee 7a's en een 7b+, hier kunnen we ons al wat bezighouden. We starten met Bric a Bras die een van de zwaarste 7a's blijkt die we sinds lang geprobeert hebben, na een 10tal pogingen top ik hem, elke beweging in de muur is maximaal, voor mij minstens 7a+. Bram laat hem liggen, hij geraakt op geen enkel moment echt goed in de start van de boulder. De andere 7a rechts op het wandje Scène d'Amour is daarentegen heel simpel, twee pokke-regletjes, voeten van de grond en sleuren naar een goeie greep. Weer maximmal maar nu in een beweging, ik top hem in de tweede poging terwijl Bram wat gefrustreerd er de brui aan geeft. Laten we misschien toch maar ergens anders gaan klimmen. Stanley heeft intussen de hele traverse uitgewerkt, hij geeft ons snel nog een demonstratie waarmee hij ons overtuigd dat hij deze zeer binnenkort zal afwerken, even rusten en toch nog eens een poging wagen. Wij keren intussen terug langs Cuisiniere Crète Sud, Bram probeert de beginpassen van La Duel terug goed te krijgen, hij is waarschijnlijk de enige die dit ooit tot een goed einde kan brengen (reglettes op de nagels). We laten ons eens gaan in La Chose, wat met betere slopercondities wel iets aangenamer zou zijn, deze winter zeker eens voor terugkomen. Dan maar in La Chataigne , toch nog proberen een paar haalbare boulders af te werken vandaag. We toppen hem alletwee na een 3a 4tal pogingen maar zijn het erover eens dat deze toch wat opgewaardeerd mag worden, verdomd sleuren om boven te geraken. Vandaar eens gaan kijken naar de nieuwe 7a die geopend is op de traverse van No Teacher, No Guru, No Method. Preuve a l'Aplui is een straight mantelprobleem van 2 meter hoog, het mag ook wel eens na een weekend hoge boulders. We toppen hem zo goed als in de eerste poging, maar durven hem niet echt veel gemakkelijker dan 7a waarderen, wie niet zo sterk is in mantelen zal hier een vette kluif aan hebben. Bram probeert de traverse zelf nog een paar keer maar moet passen, de zon heeft er een (zeer) dikke 7a van gemaakt. Intussen is Stanley ons terug komen vervoegen, hij heeft Ouragon de Désert niet kunnen afwerken maar is overtuigd (en wij ook) dat het de volgende keer prijs is. Nog een nieuwe boulder van een paar maanden terug is Lady of the Lake , geopend als 7c, voorlopig gewaardeerd op 7b (niveau ergens tussenin naar mijn gevoel). De negatieve commentaren zijn volgens mij toch wel onterecht, en hij verdient gewoon een sterretje meer. Geen van ons drie geraakt er nog door (toch de rand van de boulder al eens gevoeld) maar we vinden het wel mooi, een paar harde passen zonder de techniek uit het oog te verliezen, volgende keer afwerken. Daarmee is iedereen op het einde van zijn latijn (de ene al wat meer dan de andere), en besluiten we huiswaarts te keren, volgende week ben ik hier terug, en ik heb rust nodig, véél rust.
@Bram: volgende keer probeer ik wakker te blijven in de wagen.