Tripreport 31/05-01/06

We zullen er dus maar eens werk van maken, een klein verslagje van wat er in het weekend Bleau allemaal zoal gebeurd. De schrijffouten zal de andere moderator er maar moeten uithalen, als kenner van de Nederlandse taal (heeft met zijn job te maken) is hij de perfect geplaatste voor dit werk. Het weekend dan, aanwezigen waren, Bram en ikzelf, JanG en Bart van Gasse, en zaterdagochtend vervolledigd door Steven D en Jonas. Vreemd genoeg zaterdagochtend geen ellenlange discussies over "waar gaan we boulderen", maar vrij snel valt de beslissing naar Puiselet Mt. Sarrasin te gaan. Niemand is er ooit geweest om te boulderen, enkel Jan is er ooit eens doorgewandeld. Het gebied staat bekend om zijn hoge boulders, zonder echt expo te zijn. Snel en eenvoudig te vinden ook, van de parking de GR volgen en je loopt gewoon door het gebied en de boulders. We beslissen om tot het einde van het gebied te wandelen om op de terugweg alles te bekijken en eventueel te proberen.
Zo word onze eerste boulder “Neverlast”, een 7a plaatje dat meer technisch dan zwaar blijkt te zijn. Plaat en randjes, de meesten hebben hun schoenen nog niet aan of Bram staat al boven, -leuk, goeie opwarming- zegt hij,...... -t'zal wel zijn- denken wij dan. Het blijkt dan inderdaad wel mee te vallen, zo goed als iedereen topt de boulder binnen een paar pogingen. De kant links ervan staat ook 7a in de originele topo van de openers van het gebied, maar we vinden geen enkele methode die zwaar genoeg is om dat te rechtvaardigen. Het plaatje op de boulder links daarvan is dan weer een beauty die nergens weer te vinden is (nochtans opgekuist) en een waardering rond 6c,7a waard blijkt. De boulder daar net boven in de topo, 2 x 7c en een 7a dyno, niemand die zo vroeg op het weekend zijn vingers wil openhalen aan de gemene marmerrandjes en we stappen door naar het hoofdgebied. Highballs krijgen hier echt wel een betekenis, er zitten een paar exemplaren bij om U tegen te zeggen, gelukkig ook genoeg andere die met een paar spotters en pads zonder problemen te proberen vallen. De eerste in dat rijtje is “Logique Flou” (video binnenkort), zeer vreemd omdat de uitklim gebeurd op een blokje dat geklemd zit tussen twee boulders, ook deze word door de meesten van ons vrij snel getopt. Net daarachter is er een mooi muurtje met een paar markante gaten aan de uitklim van de boulder, “Biotope” ziet er uitnodigend uit met van begin tot einde allemaal bakken. Het enige probleem blijkt van de ene naar de andere bak geraken. Voor Steven blijkt dit allerminst een probleem, na een paar pogingen staat hij al boven, een beetje morfo misschien? Spijtig dat de vallen die er gemaakt zijn niet op video staan, er zaten een paar serieuze bij, niet de hoogte maar de pendule en bijhorende val maakten het vrij spectaculair. Bedankt aan de spotters die lijf en leden riskeerden om mij die paar extra pogingen nog willen op te vangen, als enige top ik ook nog de boulder. Terwijl is Steven al aan het werken in “Ligne de Bézier”, de souplesse en lange armen ontbreken mij (en de anderen) om de boulder verder uit te werken. Bram start in “Chef d'Oevre en Péril”, (video binnenkort) en de rest volgt al snel om de boulder verder uit te werken, wat delicaat in het begin, een paar krachtige passen in het midden en een typische Puiselet uitklim op grote afgeronde gaten. Bram topt hem eerst en de rest volgt al snel, de een al in wat meer stijl dan de andere. Nog op hetzelfde blok net achter het hoekje ligt “Jetable”, de boulder staat omschreven als dyno, ... niemand die er enige dyno in kan herkennen. Volgens de openers ga je door het midden van dat wandje met de mono als ondergreep, als enig probleem dat het op deze manier wel heel morfo word. Steven is dan ook de enige die op de toppen van zijn tenen net aan de zijgreep geraakt die je een kans geeft, nog een spartelende mantel en hij topt de boulder. Voor de midgets onder ons blijkt al snel hoe problematisch dit is, een voor een moeten we de strijd staken. Intussen is er vrij veel volk aangekomen, iets teveel naar de meesten hun zin en we besluiten een ander gebied te zoeken. Steven werkt nog snel (als enige en na talloze pogingen) “Ligne de Bézier” af, de aanhouder wint zou ik zeggen.
Ander gebied dus, we beslissen daar we toch tegen Nemours zitten om eens een kijkje te gaan nemen in “Le Belvédère”, op Bleau.Info vind je dit onder “Chaintreauville”, naar het dorpje waar het gelegen is. Ook al gemakkelijk te vinden, parkeren, door het openstaande hek en niet zoals wij het padje naar rechts volgen maar gewoon recht omhoog het bos in. Een van de eerste boulders die we er vinden is “Choréographie”,... wel dat noem ik nu nog eens een boulder, hoog, imposant, een paar goeie grepen om te starten, een paar microreglettes in het midden en een mantel op een 6-tal meter hoogte, jipiaee. Eer we eindelijk een goeie methode gevonden hebben begint er bij de meesten onder ons al serieus wat slijt op te komen. Bij de meesten zeg ik want net dan het mooiste moment van de dag, Bram, de -zet uw nagels eens op die reglette-specialist schud zijn bekken eens los en een paar tellen later hangt hij te spartelen aan de uitklim, jipiaee nog eens. Dat hij ons bij het uitklimmen (lees uitspartelen) ook nog bijna een hartaanval bezorgd is hem vergeven, we zijn allemaal blij dat hij boven staat. Dat het geen simpele boulder is blijkt uit het feit dat zelfs Enzo Nahumury, die er toevallig ook passeert, zich na een aantal pogingen moet gewonnen geven. Terwijl lukt Steven nog “La Matrice”, nog maar eens een morfoboulder (de zoveelste al vandaag), waar Bram en ik een paar uitschuifbare armen blijken te missen. Steven lacht nog eens en zegt dat het wel meevalt van lengte, ... jaja. We zullen hier dus nog eens moeten terugkomen, Choréographie staat meer dan ooit op mijn verlanglijstje, en op het mijne niet alleen.
Dag 2 en de volgende ochtend, noteren dat Jan G om 7 uur s'morgens alive and kicking is, ik moet al diep in mijn geheugen graven om mij zo een moment te herinneren, blijkt dat hij al een loopsessie achter de rug heeft, ... what the fuck is happening here. Niet getreuzeld dan, op deze manier staan we op tijd aan de boulders en word het nog een lange boulderdag, vreemd genoeg weer niet teveel discussie, het word Apremont Vallon de Sully, er liggen maar een paar losse boulders maar waarschijnlijk genoeg om de dag te vullen. Parking aan de Buvette, de afgesloten weg volgen, het blauwe pad op en aan het blok met de N zie je de eerste boulder al liggen. “La Ligne Noire” is 7b en dus niet de aangewezen boulder om de dag met te starten, net aan de overkant ligt “Manga ta Soupe” 7a+, staande start (volgens de topo althans) en we beslissen om daarin te starten. Al snel blijkt hier iets niet te kloppen, de meesten klimmen dit in eerste of tweede poging, dit is geen 7a+. Achteraf bij het nakijken van de geklommen boulders blijkt dit “ La Fissure Sully” te zijn, 6c,7a zitstart, mijn gevoel zegt dat het nog nauwelijks 6c zal zijn in zitstart. Naar de overkant dus naar “La Ligne Noire”, en dit is andere koek, al bij de eerste pogingen blijkt dat dit geen weggever word. Misschien hebben we de strijd in deze boulder iets te vroeg gestaakt, na een half uurtje zijn de eerste al vertrokken om de volgende boulders te gaan bekijken, de rest volgt na nog een paar extra pogingen.
De volgende boulder is volgens de topo “Barbatruc”, 7a+ muur, met nog een 7b en een 7a op hetzelfde blok kunnen we ons hier wel wat bezighouden. Er word lang gewerkt in “Barbatruc”, met meer dan verdienstelijke pogingen van Bram en Jan, maar de messcherpe reglettes verplichten ze een na een het voor bekeken te houden. De 7b ziet er spielerij uit en voor de 7a klopt de beschrijving maar dit is een 4+ en zou moeten 7a zijn,...duhh. Thuis blijkt alweer dat er iets niet klopt in de topo, volgens Bleau.Info hebben we gewerkt in “Manga ta Soupe” en hebben we het blok met de 3 verschillende boulders gewoon gemist. Volgende keer toch eens verder zoeken.
Op naar de volgende, we steken de heuvel over en komen aan de boulders met “Parenthèse” en “La Vague de Bryce”, geen van allen weggevers, winterproblemen ook waar je de extra frictie kan gebruiken, maw geen succes dus. Dit word duidelijk een snipperdag, ik begin wat rond te wandelen of er geen bouldertje meer kan geopend worden en vind een mooie die eenmaal opgekuist toch iets te moeilijk blijkt te zijn. Bericht aan Chis Sharma of Dave Graham, 20m achter Paranthèse ligt er een 8a (misschien zwaarder) opgekuist op jullie te wachten (je weet maar nooit dat ze onze blog volgen hé). Aan de overkant van het pad werken Jan en Jonas “Demandé-Accepté” (video binnenkort) nog af, Jonas in stijl (de schouderpas toch), de uitklim iets minder, waarna Jan ook nog “Le Pouce” (video binnenkort) snel afwerkt. Iedereen heeft het zowat gehad voor vandaag, veel pogingen en weinig sucessen, maar al bij al een geslaagd weekendje, de sfeer was goed , het weer was goed en een drankje in de Buvette van de Apremont besluit het weekend op waardige wijze.