Tripreport 21/22-06

Natuurlijk begint het warm te worden rond deze tijd van het jaar, maar ga je daarom niet meer naar Fontainebleau?.......nee dus. Vergeet even de eeuwige vraag naar supercondities en vriestemperaturen en ga gewoon om je ding te doen, boulderen dus. Dat terzijde was het dus warm dit weekend, met een voelbare hoge vochtigheidsgraad, niet direct op zoek naar de strafste prestaties van het jaar maar ons gewoon amuseren. Wij zijnde, Bram (vrijdagavond geariveerd), Jonas, steven en zijn vriendin Els (zaterdagvoormiddag), en ik was er al van donderdagmiddag. Het relaas van 2 dagen op mijn eentje in Fontainbleau ga ik jullie ontzien, hossen van de ene boulder naar de andere om zoveel mogelijk problemen af te werken waar ik met de rest van de gang niet meer geraak, dat is zowat de samenvatting. Laten we starten bij zaterdag dus, Bram wil naar Buthiers om Misanthropie eens van dichtbij te bekijken (of meer dan dat), voor mij is het allemaal eender, ik weet totaal niet wat deze derde dag gaat geven (pijn aan de vingers, pijn aan de voeten). T'is 9 uur s'ochtends als we arriveren en de zon is al serieus aan het branden, snel wat opwarmen en toch misschien een paar schaduwboulders zoeken. Misanthropie ligt vol in de zon, dus dat zou ik even vergeten, eens gaan kijken naar Atomic Playboy, da's een en al schaduw s'ochtends. Intussen krijgen we een berichtje van de rest dat ze op komst zijn, ze zullen er binnen het uur zijn. Atomic Playboy zelf is voor de fanatiekelingen, 8a+ traverse, en wat voor een, maar de 2 straights die er zijn kunnen we wel eens proberen. Fantasia blijkt een weggever als je wat kracht in overhangende boulders hebt, we doen hem allebei in de eerste poging, de naamloze 7b blijkt van een ander gehalte, misschien is het nog vroeg op de dag en moeten de vingers nog wat meer opwarmen, maar geen van ons twee kan ook maar een beweging maken vanuit de startgrepen. We keren dan maar terug naar de auto, we hebben nog wat materiaal van de anderen in de wagen liggen dat ze nodig zullen hebben. Bram wil tijdens het wachten snel nog een paar pogingen doen in La Coccinelle, de traverseboulder die net aan de parking ligt. Hij weet dat deze binnen zijn mogelijkheden ligt, is in twee stukken al gelukt en moet het dus enkel nog aan elkaar zien te krijgen. De condities van de boulder blijken allerminst goed te zijn en na een paar pogingen houd hij het voor bekeken. Intussen is de rest gearriveerd, wat eten we kunnen de rest van Buthiers eens verkennen. Niemand van ons is al in Buthiers Canard geweest, alleen Jonas weet zich vaag iets te herinneren, genoeg reden om alles eens te gaan bekijken. Eerst eens een zwart schaap van Bram passeren, Nemesis, bij een van zijn vorige passages in Buthiers blijkt hij er net iets teveel pogingen in versleten te hebben. Genoeg reden om toch nog eens te proberen. Voor Bram word dit waarschijnlijk nog een mentaal probleem, na een paar pogingen is het al van “klotespel” en stopt hij ermee. Steven en ik mogen ons gelukkig prijzen, we klimmen deze toch wel mooie pijler uit (de ene al wat rustiger dan de andere), voor Jonas blijft het bij verdienstelijke pogingen, misschien zat de hoogte er toch wel voor iets tussen. Dan zetten we ons aan 118-218, de hoge muur met de boulder eronder schrikt waarschijnlijk velen af maar blijkt dan uiteindelijk best mee te vallen, 7a voor expogevoel en de hoogte. Een van de eerste boulders in Buthiers Canard is Musclor, een dakje dat naar Buthiers normen bijzonder laag is. Jonas ziet het plotseling helemaal zitten. De rest heeft nog net niet de schoenen uit of Bram staat al boven, nu zien we het allemaal wel zitten. Musclor zelf blijkt inderdaad iets te gemakkelijk, of anders zijn we gewoon allemaal goed in overhangende boulders, ik heb hem 6c+ gewaardeerd en zelfs dat is nog op het randje, iedereen van ons doet hem zowat in de eerste poging. Bij Le Boucle de Musclor is de waardering iets beter gerechtvaardigd, als je een beetje weerstand hebt blijft het een boulder die goed a-vue te doen is, maar het is afzien bij de uitklim. We mogen hem ook allemaal op onze conto schrijven, op naar de volgende. Frère Jaques is een muurtje (met de nadruk op -tje- in vergelijking met de andere muren daar) waar we met plezier in gewerkt hebben, technischer niet zo simpel maar zeker niet te zwaar. Het komt er enkel op aan om in evenwicht te geraken in de startgreep, dan wat doorzetten op de messcherpe randjes en het is gebakken. Enkel Jonas laat hem liggen, het was volgens ons meer van niet willen dan niet kunnen. De huizenhoge boulders, vaak nog expo ook laten we links liggen, niemand voelt kamikazeneigingen vandaag en de paar daken die er nog liggen hebben sinds lang nog mensen zien passeren (of ze enkel zien passeren).Maar gelukkig ligt er achteraan het gebied nog een beauty, even het feit vergeten dat hij vrij hoog is en toch wel wat expo, Voila la Chenille is gewoon een mooie lijn. De 6c+ waardering die er tussen haakjes bijstaat is voor de mensen die een stuk langer zijn dan 1m80, voor de rest is de eindpas sleuren dat het niet mooi is. Bram moet hem om die reden laten liggen, Steven en ik komen er net en doen daarna de zitstart er ook nog eens bij, waar hij zijn plusje ruim verdient. Jonas laat hem liggen, de hoogte en de expofactor zijn er (weeral) teveel aan. Zijn uitspraak, “Buthiers klotegebied, allemaal hoge boulders en altijd ligt er wel iets in de weg”. Tijd om terug te keren naar de wagen met onderweg een tussenstop in de Auberge, het voelt aan als 30° (dat was het ook waarschijnlijk) en een fris drankje (geen alcohol natuurlijk) is meer dan welkom. In Buthiers Tennis willen Steven en ik Conrole A eens proberen, Bram, Jan en een paar anderen hebben deze een paar maanden geleden afgewerkt en is naar het schijnt een hele mooie boulder. Op het eerste zicht zou je zeggen dat deze morfo is, maar als Bram hier doorgeraakt moet het voor mij ook wel te doen zijn. De eerste pogingen is vooral wennen in de boulder, de perfecte sequence vinden tot de sleutelpas, een stevige heelhook met links, een sloper voor rechts, afblokken en kruipen met je linkse hand naar de sloperrand. Terwijl ik steeds een beter gevoel krijg in de boulder word het voor Steven alsmaar slechter, na een 10tal pogingen mag ik een vreugdekreet slaan, ik sta boven, niet slecht voor een oude zak zeg ik weer bij mezelf. Steven geraakt steeds meer geirriteerd, de rechtse sloper geeft hem geen goed gevoel meer en na nog een paar pogingen staakt hij de strijd. Terwijl werkt Bram met een onbekende Fransman in Dosage, de kant 4 meter rechts van Controle A, hij (en wij ook waarschijnlijk) zal er nog eens voor terugkomen, die sloperkant heeft duidelijk betere condities nodig om tot een goed einde te brengen. Jonas spaart zich intussen voor het volgende probleem, Strappal, een 7b muur (niet te hoog hé Jonas) die zo verschrikkelijk pijn doet aan de vingers dat het meer een kwestie is van willen dan van kunnen. Na elk een 10tal pogingen is het willen er bij iedereen af, tijd om de laatste boulder van de dag in te zetten. We keren terug naar de boulders rond Controle A en laten het oog vallen op Insistance, niet te hoog, slopers en grote gaten op het einde, perfect om af te sluiten. Steven laat zich terwijl nog eens gaan in Controle A maar zonder succes, al snel komt hij ons vervoegen om mee te werken in Insistance. Nou ja mee te werken, we doen hem allemaal zowat in de eerste poging, waar ze die 7a+ vandaan gehaald hebben, Joost mag het weten. Ik heb hem 6c+ gewaardeerd en vond dat ik daarmee nog voorzichtig was. Jonas zal er misschien anders over denken, een 10tal pogingen, een beetje gek worden van...... honger? dorst? het Buthiers gevoel?, hij begon in ieder geval lichtjes te flippen. Maar eind goed al goed, ook hij klimt deze nog uit wat een mooi einde aan deze dag geeft.
Zondag worden we wakker op de parking van Petit Bois (ons klimgebied voor vandaag) met regen, eerst een beetje druppelen, maar tegen we aan de boulders zijn en we snel nog een paar pogingen in La Baleine wagen krijgen we serieuze stortregen te verwerken. Het duurt hier lang eer het nat is, maar eens nat zit er maar een ding meer op, verhuizen. We beslissen nog eens naar Bas Cuvier te gaan, niet mijn favoriete stek, maar in deze omstandigheden misschien wel de beste keuze. Tegen dat we er arriveren schijnt de zon weeral, het enige nadeel worden natuurlijk de (zeer) slechte condities, de grepen voelen zeer vettig aan en het word in een mum van tijd zowat 30°. Laat ik dit verslag dus niet langer maken als nodig, pogingen in Hop,Hop,Hop, Quartier Chic, Le Super Prestat (Bram), Biceps Mou, l'Aerodynmite (Jonas) en l'Aerosol draaien allen op niets uit. Het laatste wapenfeit van de dag is Black Earth, Steven en ik slagen nog om dit vervelende sloperding tot een goed einde te brengen. Tijd om naar huis te gaan, het is de 4de boulderdag voor mij, dit ga ik nog een paar dagen voelen, maar het zal het minste van mijn zorgen zijn, daar het alweer een geslaagd weekend was.