Tripreport 07,08-06

Wij weeral weg, zijnde Steven G, Steven D en ikzelf, alles ook op het laatste moment beslist omwille van het twijfelachtige weer. Zaterdagochtend dus op weg, ik heb de late ploeg gehad en dank dus Steven G om van zijn originele plannen (wou vrijdagnamiddag vertrekken) af te wijken. Gemakkelijkshalve laten we Steven G beslissen waar we boulderen voor de eerste dag, zo onwijken we de altijd terugkerende discussie. 4 uur later staan we aan de parking bij Rocher Guichot voor een bezoekje aan Rocher Fin. Ik ben er deze winter nog geweest en moet al eens goed nadenken wat ik er allemaal nog kan doen. Het is (voorlopig) aangenaam weer, maar het kan alle kanten uit, we zullen er dus maar van profiteren zolang het duurt. 20 minuten later staan we midden het gebied, en de mannen besluiten een poging te wagen in Ana Krakatoa, een 7a die sommigen ook wel 6c+ durven te waarderen. Ik deed dit al een 4tal jaar geleden, en zet er mij ook nog eens aan bij wijze van opwarming. Gelukkig vind Steven G snel de goeie manier om uit het dak te komen, en na een half uurtje is de eerste 7a van de dag een feit. Iedereen is het erover eens dat dit toch wel 7a is, ik vond het 4 jaar terug al niet gemakkelijk en hou er opnieuw dat gevoel aan over. Dan naar Naufrage d'une Illusion, dyno of statisch 7a, en geen van ons heeft deze al gedaan. Voor Steven D blijkt dit een lachertje, 2 of 3 pogingen en hij hangt al aan de eindgreep, Steven G en ik hebben er daarentegen wat meer problemen mee. De statische methode begijpen wij niet goed, we kunnen het moeilijk geloven dat het met de linkse zijgreep is, Steven D klimt hem op die manier en waardeert dit 5a. We proberen nog een paar andere statische methodes maar moeten noodgedwongen terug naar de dynoversie.Nadat de techniek nog een beetje bijgeschaafd is beginnen we uiteindelijk hoogte te maken en een paar pogingen later staan we alletwee boven. Intussen is Steven D gaan werken in El Kift, Steven G wil wel een poging wagen in Les Serbes, ik in Les Croates, het is tot straks en veel geluk. Op weg naar Les Serbes passeer ik aan Bolchoye Dourak, een 7a(6c) gewaardeerde oplopende traverse die er mij toch niet zo moeilijk uitziet, wat snel blijkt want in de eerste poging sta ik al boven. Steven G zijn conti is blijkbaar nog een stuk beroerder dan de mijne want hij staakt zijn poging(en) al snel.
Les Serbes en Les Croates dan, 2 mooie plaatboulders, de ene al wat pijnlijker dan de andere. Les Serbes had ik ook al afgewerkt een 4tal jaar terug, maar Les Croates staat al evenlang op mijn “nog-te-doen” lijst. Intussen komt Steven D ons terug vervoegen, geen succes in El Kift, alleen een mooie snee in de vinger van dat scherpe randje, intussen wel nog Le Nain Vert Sait afgewerkt, een bijzonder lastige 7a tegenover Chevalier Errant. Elk op zijn beurt een poging, daar de problemen 2 meter van elkaar liggen perfect te doen. In Les Serbes moet je wat inkomen, de grepen leren voelen, bij Les Croates is het direct alles geven, geen 5 pogingen of je vingers zijn aan flarden. Gelukkig heb ik geen 5 pogingen nodig, 2de poging, rustig blijven in de uitklim en ik sta boven, i'm a happy man. Terwijl Steven G wat vooruitgang begint te boeken in Les Serbes, en Steven D ook een paar pogingen waagt in Les Croates begint het te regenen. Eerst niet hard genoeg om ons te verontrusten, maar na een 10tal minuten mogen we een overhangende boulder zoeken om droog te blijven. Gelukkig moeten we daarvoor niet te ver lopen, de boulder met 18,19 en 20 rood is ideaal en ligt net naast die met Les Serbes. Als het niet te hard begint te regenen kunnen we hier zelfs nog op boulderen, Mangabey is 7a, start in 20 rood, 19 rood af en uit in 18 rood. Als het na een uurtje ongeveer stopt met regenen klimmen Steven D en ik hem ook nog uit, Steven G zijn conti laat nog maar eens te wensen over en hij moet ervoor passen. Zelfs een uitklim op grote bakken wanneer deze kletsnat zijn blijkt nog niet zo evident te zijn, dat mocht ik aan de lijve ondervinden. Na nog een regenpauze van een goed uur en een verkennende wandeltocht zoeken we naar problemen die nog klimbaar zijn zonder teveel werk om grepen droog te krijgen. Matière et Mémoire (video binnenkort) blijkt ideaal, enkel bovenaan wat drogen en we (ze) kunnen zich amuseren. Ik deed deze ook al een paar maanden terug, een vreemde 7b boulder, (als je dat zo nog mag noemen). Bij de eerste pogingen heb je het gevoel dat het niet te doen is, maar na een tijdje en het vinden van de juiste methode begin je plots het gevoel te krijgen dat je kan bewegen. Het duurt een hele tijd, en het feit dat de boulder aan de uitklim nog nat lag is een geldig exuus, maar uiteindelijk klimt eerst Steven G en daarna (na veel geroep en gesakker) ook Steven D hem uit. Nog tijd voor een laatste (of voorlaatste als het snel gaat) boulder. Aan de overkant van het pad liggen er nog 2 geisoleerde boulders, Siège Ejectable (video binnenkort) en Platine, we zetten ons aan de eerste, met veel marmer in de rots en dus vrijwel droog. Zitstart en loeiharde beweging naar een vrij goeie greep, simpel, minder dan 2 passen klaar. Al snel blijkt dat het niet zo simpel is, het duurt een eeuwigheid eer we de de goeie manier gevonden hebben, en dan is het nog moeilijk genoeg. Plots voelt het voor mij allemaal goed aan en kom ik perfect op de greep, de rest is een wandeling. Steven G wil zijn krachten nog wat sparen voor de volgende dag en stopt ermee, Steven D daarentegen geeft niet op, na ..... (ik weet al niet meer hoeveel) pogingen staat hij ook eindelijk boven. Platine zal blijven liggen tot een volgende keer, het word donker en het is nog een eind terug naar de parking.
Dag 2 en we mogen de wagen laten staan op de parking van Franchard Isatis, we (of was ik het) hebben besloten om eens in Franchard Point de Vue te gaan kijken. Slechts een paar straights hier en een massa traverses, maar zelfs als je niet echt van traverses houd moet je hier toch eens passeren want deze zijn van zo een kwaliteit dat ze echt uitnodigen om te klimmen. We voelen ons ook nog direct niet geroepen en gaan naar het midden van het gebied, naar het blok met Pince Monseigneur (video binnekort) en l'Arète Miss Terre (video binnekort), 2 min of meer 7a's. De degelijke opwarming mogen we ook weeral vergeten, schoenen aan en een beetje voorzichtig opwarmen aan de randjes van Pince Monseigneur. Tegen dat ik de schoenen aan heb staat Steven D al boven aan l'Arète Miss Terre, valt mee zegt hij, en dat heb ik nog gehoord. Ze blijken dan uiteindelijk alletwee mee te vallen, binnen een paar pogingen klim ik Pince Monseigneur uit en direct daarna l'Arète Miss Terre, Steven D doet het snel in omgekeerde volgorde. Voor Steven G is het nog wat vroeg, als je net wakker bent randjes op je bord, blijkbaar niet zijn ding. Wat verder vind je Restons Groupés, een plaatprobleem net naast de uitklim van Burning Man, staat 7a(6c+) gewaardeerd, Steven D en ik klimmen hem uit en vinden het 7a sec. Terwijl we daar zijn pikken we toch maar een traverse mee, Burning Man is gewoon te mooi om laten te liggen, ook niet zo moeilijk, je word er gewoon moe van. Na nog wat zoekwerk naar de laatste boulders van het gebied (zonder succes overigens) steken we de Route des Gorges de Franchard over om onze dag te besluiten in Franchard Isatis. Een paar weken terug was er nog een nieuwe boulder geopend op het blok met De Debrevitate Vitae, Quartier Latin genaamd, deze wou ik nog wel eens proberen. Na een beetje zoekwerk bij het uitwerken klimmen we hem alledrie uit, we zijn het erover eens dat 7a net iets te hoog gegrepen is, deze is duidelijk gemakkelijker dan zijn linkerbroertje. Steven D werkt De Debrevitate Vitae nog uit (met succes) terwijl Steven G en ik wat gaan springen in Froggy Dick. Die zuivere lengtedyno's zullen toch nooit echt mijn ding zijn, Steven G daarentegen kan er eens voor terugkomen, hij maakt kans om dit af te werken. Verder naar de parking dan, onder de weg nog eens eens een tussenstop aan Le Cachou, maar snel verder, eens terugkomen bij supercondities. En dan het befaamde muurtje, Stanley's Route, een beetje zonde van de naam, ik had iets anders in gedachten, maar dan had ik maar sneller moeten zijn. De meesten van het CLOBT hebben er al eens aangezeten en waren het erover eens, niet simpel, pijnlijk en nog een paar vervelende dingen. Da's al de 4de keer dat ik ervoor terugkom, en dit mag de laatste keer zijn. De eerste poging is al goed, ik raak de rand van de top, de 2de poging is prijs, niet mijn gewoonte maar er volgt een serieuze vreugdekreet (of was het van de pijn), ik ben blij dat ik er vanaf ben. Steven G doet terwijl nog een paar pogingen in Explosion de Bonheur maar zonder succes, Steven D zet zich ook eens aan Stanley's Route en......(vraag het hem zelf maar). De laatste pogingen van de dag voor Steven G en mij zijn voor Kanguru City, en voor de 2de maal hang ik tijdens een van mijn pogingen aan de kant, .... maar kan ik hem toch niet vasthouden, deze klootzak begint echt op mijn zenuwen te werken. Terwijl wij aan het springen zijn werkt Steven D Furyax nog af, een zwart schaap van hem dat hij nu blijkbaar 2 maal na elkaar doet omdat het zo simpel aanvoelt. Vandaar een rechte lijn naar de parking, maar de niet aflatende prestatiedrang van Steven D laat zich gelden, hij vraagt nog 10minuten tijd om Rognures d'Ongles af te werken, na 15 minuten beginnen we maar naar de auto te stappen, hij geeft zich uiteindelijk gewonnen en weet als hij wil thuis geraken dat hij moet volgen. Misschien denkt hij dat dit zijn laatste keer is in Fontainebleau, de mijne alleszins niet.